Άποψη αστυνομικού με αφορμή το διπλό φονικό στην Κηφισιά:
Περίπου δυόμισι χιλιετίες πριν, στην Αρχαία Αθήνα οι έφηβοι, κατά την ενηλικίωσή τους, τα 18 έτη, ελάμβαναν ένα δόρυ και μία ασπίδα σε μια επίσημη τελετή στην Πνύκα. Κατόπιν ένοπλοι ανέβαιναν στην Ακρόπολη κι έδιναν τον όρκο που διασώζεται ως σήμερα και είναι γνωστός ως όρκος αρχαίων Αθηναίων οπλιτών. Ο πρώτος στίχος αυτού του όρκου ήταν ο εξής:
«ΟΥ ΚΑΤΑΙΣΧΥΝΩ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΑ ΙΕΡΑ» δηλαδή δεν θα ντροπιάσω τα ιερά όπλα μου. Γιατί όμως έλεγαν «δεν θα τα απορρίψω» καθώς ήταν στρατιωτικό υλικό και με σκοπό να αποτρέψουν μια ενέργεια δειλίας και γιατί τα θεωρούσαν ιερά;
Στο μυαλό του σημερινού ανθρώπου υπάρχει το δηλητήριο της υποκουλτούρας του ανεφάρμοστου και αφύσικου πασιφισμού. Ο μιλιταρισμός έχει επικρατήσει ως αρνητική έννοια. Τα όπλα θεωρούνται Νέμεσις του ανθρώπου. Το κυνήγι πλέον παύει να θεωρείται μέρος της ανθρώπινης φύσης, και να χλευάζεται ως παιχνίδι διαστροφής ή ως αποτέλεσμα ψυχικής διαταραχής. Η αδειοδότηση όπλων ραβδωτής κάννης γίνεται με γνώμονα το πόσα χρήματα φυλάσσει/μεταφέρει κάποιος, ή πόσο σημαντικός είναι στο πολιτικό σύστημα και οι διατάξεις του Συντάγματος περί ισότητας «πάνε περίπατο»…
Στα πλαίσια υπηρεσιακού του καθήκοντος, με μια απλή υπογραφή, ένας αστυνομικός παραλαμβάνει τον οπλισμό του, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει την ιερότητα του. Και φέρει τον οπλισμό σ’ αυτή την πρόστυχη και άρρωστη κοινωνία, όπου όλοι θέλουν τις υπηρεσίες του αστυνομικού, αρκεί να μην ελέγχει τους ίδιους. Σε μια κοινωνία με παράλογους νόμους (όπως αυτόν για την ευθύνη του αστυνομικού από εξοστρακισμό βλήματος) που αποτελούν τροχοπέδη για το λειτούργημα του αστυνομικού.
Όμως ακόμα και σ’ αυτή την κοινωνία θα πρέπει να ασκήσει με αφοσίωση το καθήκον του και να αποτελέσει την ασπίδα που οι αδύναμοι άνθρωποι έχουν ανάγκη. Και το όπλο του, θα πρέπει να είναι το όπλο της Δικαιοσύνης. Το όπλο της Θέμιδος, ή του Αγίου Αρτεμίου, ή του Δαυίδ, ή του Γιάμα… αναλόγως με τα θρησκευτικά του πιστεύω.
Όταν το όπλο είναι ιερό, δεν περνάει καν από το μυαλό του αστυνομικού -ή του πολίτη που έχει στην κατοχή του ένα νόμιμο ή ακόμα και άνευ αδείας όπλο- να κάνει ανίερη χρήση. Το σέβεται και ποτέ δεν το επιδεικνύει για εντυπωσιασμό άλλων. Δεν έχει ανάγκη να το χρησιμοποιήσει σαν αντικείμενο μιας πανήγυρης. Δεν πυροβολάει στον αέρα επειδή έκανε κέφι, καθώς (εκτός από πολύ επικίνδυνο, παράνομο και εγκληματικό) είναι ασέβεια, υποβιβασμός και προσβολή στο όπλο. Είναι πράξη αισχρότατη.
Προσφάτως είχαμε ένα τραγικό περιστατικό όπου ένας συνάδελφος αστυνομικός θανάτωσε την πρώην σύζυγό του και ένα οικείο της πρόσωπο. Το 2017 είχαμε έναν άλλο συνάδελφο που σκότωσε την οικογένειά του. Είχαμε επίσης κάποιες φορές που ο αστυνομικός έστρεψε το όπλο στον εαυτό του.
Όμως τέτοιες ενέργειες, δε συμβαίνουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έχουν περάσει από το μυαλό του δράστη ή του αυτόχειρα δεκάδες, ίσως εκατοντάδες φορές. Και καμία από αυτές τις φορές δεν σκέφτηκε ο αστυνομικός ότι το όπλο δε μπορεί να βεβηλωθεί με τέτοια ανοσιουργό ενέργεια.
Η απάντηση που διαπιστώνω να προτείνεται σε αυτά, είναι συνήθως περισσότερα, συχνότερα ψυχοτεχνικά τεστ. Αυτή είναι η λύση του τεχνοκράτη και του ανόητου. Τα ψυχοτεχνικά τεστ δε μπορούν να αποκαταστήσουν κάτι πολύ σημαντικό. Την αρετή. Την αρετή η οποία αποτελεί την φυσική ασπίδα του ανθρώπου ενάντια στο κακό.
Ο καθημερινός νους* απαιτεί να μην αφήνεις τίποτα μέσα στην καρδιά σου να σε επηρεάζει αρνητικά, να καθαρίζεις τις σκέψεις και να έχεις πνευματική διαύγεια. Αυτό δεν είναι μονάχα αποτέλεσμα σεβασμού προς το όπλο, ή πειθαρχίας προς τους ανωτέρους κι άμεσης εκτελέσεως διαταγών. Είναι μία πορεία σε Δρόμο με μυστηριώδεις αρχές, που σιγά σιγά ανακαλύπτεις κι αρχίζεις να κατανοείς την έννοιά του καθώς και τη βαρύτητα του αστυνομικού λειτουργήματος.
Είναι ο Δρόμος του Πολεμιστή σε συνδυασμό με το Δρόμο του Δικαιοδότη. Όταν αρχίζεις να φωτίζεσαι με τη Γνώση, γίνεσαι Πολεμιστής του Φωτός και τότε η Κακία, ο Διάβολος, ο Κάλι κι οποιαδήποτε άλλη νοητή/μεταφυσική προσωποποίηση του κακού δε μπορεί να σε επηρεάσει.
Ως ελάχιστη παραδοχή των ανωτέρω γραφόντων και ως ένδειξη σεβασμού στην παράδοση των αρχαίων, σοφών προγόνων μας, απευθύνω θερμή παράκληση στον Αρχηγό μας, Αντιστράτηγο Μιχαήλ Καραμαλάκη, να προσθέσει στον αστυνομικό όρκο ο οποίος είναι μόλις πέντε προτάσεις, μία έκτη: «Δε θα προσβάλλω τα όπλα μου, τα ιερά».
Τηλέμαχος Μπόσσιος (Βραχνής Γεώργιος)
Συγγραφέας – Αστυνομικός
*Ο όρος αναλύεται εκτενέστερα στο βιβλίο με τίτλο «Το Ζωογόνο Ξίφος» του Γιάγκιου Μουνενόρι.