Θεωρώ πως ο αποκλεισμός των Ατόμων με Αναπηρία από τις στρατιωτικές σχολές είναι αναχρονιστικός και άδικος για εμάς. Θέλουμε ίσες ευκαιρίες στην πράξη και μπορούμε να προσφέρουμε τα μέγιστα και στον τομέα αυτό, σε τμήματα και υπηρεσίες γραφείου.
γράφει η Μπουζουνοπούλου Μαρίνα – Πολυξένη (φοιτήτρια Νομικής)
Ωστόσο γνωρίζω και συμφωνώ στο ότι δεν πρέπει να διαχωρίζουμε την θεωρητική από την πρακτική εκπαίδευση, διότι το προσωπικό αυτών καλείται να ανταπεξέλθει όλες τις απαιτήσεις της πολιτείας.
Δεν είναι πρέπον όμως η πολιτεία να «καταδικάζει» ανθρώπους που κατέχουν όλα τα απαραίτητα προσόντα να βοηθήσουν ενεργά σε στιγμές «κρίσης», να εκτελούν πάρα την θέληση υπηρεσία γραφείου έστω και για μια βραδιά, ή γιατί να υπολειτουργούν τα γραφεία μέρες που το προσωπικό επιφυλακή ενώ αντίθετα αυτό που οφείλει η πολιτεία σε όλους μας ανεξαιρέτως είναι να λειτουργούν τα πάντα!
Ένας τρόπος να επιτευχθεί μια πιο σωστή λειτουργία είναι να εντάξει και τα ΑμεΑ με πρόγραμμα φοίτησης που θα περιλαμβάνει εξολοκλήρου εκπαίδευση ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε υπηρεσίες γραφείου, ώστε και εμείς με την να μπορέσουμε προσφέρουμε εκεί που αγαπά ο καθένας, χωρίς όμως να υποστούμε κάθε ίδιους αυθαιρεσία των δικαιωμάτων όντας ανάπηροι. Άλλωστε ποτέ κανένας άνθρωπος από μας είτε με κινητικά προβλήματα, είτε με απώλεια όρασης ή ακοής δεν έχει πρόθεση να υποβιβάσει το έργο των σωμάτων ασφάλειας αλλά ο απώτερος σκοπός μας είναι να το διευκολύνουμε διότι το σεβόμαστε και το εκτιμούμε . Καλείται το κάθε σώμα ξεχωριστά να αναδιοργανώσει τον πίνακα νοσημάτων και βλαβών, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε χιλιάδες προβλήματα και αντί να μειώνονται, αυξάνονται!
Προσωπικά βάση της διάταξης που εντάσσεται στον Γενικό Πίνακα Παθήσεων Νοσημάτων και Βλαβών του Π.Δ. 11/2014 (ΦΕΚ 17/Α/29-01-2014) αδυνατώ να εισαχθώ στις σχολές Αξιωματικών ή Αστυφυλάκων της Ελληνικής Αστυνομίας, κάτι που διακαώς από μικρή επιθυμούσα και ήταν η κινητήριος δύναμη στον καθημερινό αγώνα μου!
Σεβόμενη λοιπόν πρώτη εγώ το σπουδαίο, βαρυσήμαντο και πολυετή έργο όλων των σωμάτων ασφαλείας, σας διαβεβαιώνω για ακόμη μια φορά ότι δεν επιθυμώ να αναλάβω κάποιο πόστο στο οποίο δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω, φέρνοντας πιθανόν σε δυσμενή θέση τους συμπολίτες μου και το αστυνομικό προσωπικό, ίσα ίσα αγαπώ τόσο το λειτούργημα του αστυνομικού και έχω μάθει όπως όλα τα ΑμεΑ να αγωνίζομαι για το παραμικρό, από πολύ μικρή ηλικία και έχω κουραστεί εδώ και 16 ΧΡΟΝΙΑ να ακούω από τους αρμόδιους φορείς «δεν μπορείτε»! Φτάνει επιτέλους, θέλουμε να προσφέρουμε μέσα από τα σώματα ασφάλειας!
Έχοντας περάσει άνετα χρόνια που αναφέρθηκε στα ΜΜΕ η δίκη περίπτωση ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων μιας που η τοποθέτηση χαρακτηρίστηκε από πολλούς ουτοπική μέσα στον κυκεώνα ζητημάτων που καλούμαστε ως ΑμεΑ να φέρουμε σε πέρας και φτάνουμε 2024 όσοι αντιπαρατίθενται να ναι αυτοί που δημιουργούν τα καθημερινά προβλήματα και στην τραγική ειρωνεία μιλαμε για «αναμονή» στο τηλεφωνικό κέντρο της ΑΔ ενώ έχω αναφερθεί πολλάκις και ποικιλοτρόπως στην αναγκαιότητα ένταξης των ΑμεΑ στην ΕΛ.ΑΣ, μιας και με την παρουσία τους θα ενισχυθούν άμεσα νευραλγικές υπηρεσίες στις οποίες παρατηρείται υποστελέχωση, όπως είναι για παράδειγμα το τηλεφωνικό κέντρο.
Αξίζει να σημειωθεί επίσης σε κάθε επικοινωνία που είχα με τους αρμόδιους φορείς τους τόνισα την πρόθεση μου για εθελοντική εργασία και πάλι φυσικά δεν έγινε δεκτό λόγο του καταστατικού του σώματος…