«Σίσα, πρέζα, κόκα… παρέα φίλε, παρέα»… Είναι οι λέξεις που ακούς σχεδόν κάθε τρία-τέσσερα μέτρα, με το που μπαίνεις στο Πεδίον του Αρεως, από την κεντρική του είσοδο. Ακριβώς στο σημείο που έφιππος δεσπόζει ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος στο μαρμάρινο βάθρο του.
Και γύρω του όχι πια «στρατιώτες», αλλά φιγούρες που δυστυχισμένες περιφέρονται ψάχνοντας το δικό τους «τριπάκι»… Εξι μήνες μετά τον περασμένο Ιούλιο, όταν το πάρκο των 277 στρεμμάτων, αλλά και κεντρικές πλατείες της Αθήνας, όπως η πλατεία Βικτωρίας, ακόμη και η Ομόνοια, έγιναν πρόχειροι καταυλισμοί προσφύγων, το Πεδίον του Αρεως εξακολουθεί να «φιλοξενεί» ξεριζωμένους ανθρώπους κυρίως από το Αφγανιστάν αλλά και τη Συρία. Αρκετοί από αυτούς, δίχως πλέον χρήματα, στέγη αλλά και μέλλον, προσπαθούν απλά να επιβιώνουν μέρα τη μέρα, ή μάλλον… νύχτα τη νύχτα.
Γνωρίζοντας λίγες και μόνο λέξεις στα ελληνικά, νεαροί πρόσφυγες βγάζουν το νυχτοκάματό τους αφού έχουν «ενσωματωθεί» με τους «μόνιμους» επισκέπτες του πάρκου, στην «καλύτερη» πουλώντας ναρκωτικά και στη χειρότερη κάνοντας «ψωνιστήρι» για 2 έως 5 ευρώ!
Εδώ, ο έρωτας φοράει παντελόνια και έχει άδειες τσέπες, χωρίς επίσημα έγγραφα και άδεια παραμονής. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις, όπως αποκαλύπτει σήμερα η «Freddo», νεαρές προσφυγοπούλες χάνονται ξαφνικά από τους δικούς τους ανθρώπους σαν «σκιές», καθώς πέφτουν θύματα trafficking ακριβώς στις ίδιες περιοχές της Αθήνας…
«Πρεζα, κόκα και… παρεα»
Μόλις χθες βράδυ, όχι ιδιαίτερα αργά, λίγο μετά τις 11. Στην κεντρική είσοδο που βρίσκεται στη συμβολή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με τη Μαυρομματαίων, ήδη βρίσκονται συγκεντρωμένα περίπου 50 άτομα. Μέχρι και πριν από μία εβδομάδα, σε αυτό το σημείο είχε στηθεί το γιορτινό «χωριό του Αϊ-Βασίλη», το οποίο είχε περιφρούρηση κατά τη διάρκεια της νύχτας. Μόλις οι γιορτές πέρασαν, οι φρουροί έφυγαν μαζί με το «χωριό», οι μεταλλικές κατασκευές του οποίου ακόμη έχουν παραμείνει σκορπισμένες μετά την είσοδο του πάρκου. Με το που προσεγγίζουμε την είσοδο τρεις νεαροί, με σπαστά ελληνικά μάς πλησιάζουν. «Σίσα φίλος… σίσα, πρέζα, κόκα… Και παρέα φίλος», μας λένε ενώ τους προσπερνάμε.
Αφήνουμε πίσω μας δυστυχισμένους ανθρώπους που κάνουν μπροστά μας χρήση με αντάλλαγμα 5 ευρώ. Τόσο κοστίζει ο συμπυκνωμένος σε ένα κρυσταλλάκι «σίσα» παράδεισός τους… Με καλαμάκια βάζουν τους μικρούς διάφανους κρυστάλλους σε γυάλινες αυτοσχέδιες πίπες και με αναπτήρα καίνε σιγά σιγά το ναρκωτικό.
Είναι «η κοκαΐνη των φτωχών», κοστίζει ελάχιστα, φτιάχνεται από ένα μείγμα μεθαμφεταμίνης και χημικών -έως και υγρών μπαταρίας ή λάδια μηχανής- ενώ η επίδρασή του διαρκεί για μέρες. Σύμφωνα με μελέτη του ΚΕΘΕΑ, το «σίσα» προκαλεί παραισθήσεις κι επιθετικότητα, ενώ χαρακτηρίζεται «γρήγορος θάνατος». Ανοίγει στο σώμα του χρήστη πληγές που δεν μπορούν να επουλωθούν με αποτέλεσμα να προκαλούν μολυσματικές ασθένειες.
Λίγα λεπτά μετά, βρισκόμαστε πίσω από το εγκαταλελειμμένο κτίριο του άλλοτε κοσμοπολίτικου «Green Park». Γύρω από αυτό, αντίσκηνα προσφύγων αλλά και μικρές εστίες με φωτιά -είδαμε τουλάχιστον τρεις σε ακτίνα 20 μέτρων- για να ζεσταθούν οι λιγοστοί «φιλοξενούμενοι». Εκεί καταλήγει και η οδός με τις προτομές των Ηρώων του 1821. Και σε αυτό το σημείο, μας πλησιάζουν για να μας προσφέρουν… «παρέα».
Λίγες λέξεις είναι αρκετές. Κι επαναλαμβανόμενες. Οι νεαροί δηλώνουν ότι είναι από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και τη Συρία, σου περιγράφουν απλά και «κοφτά» όσα σου «προσφέρουν» και συνήθως σε πλησιάζουν δύο μαζί.
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΥΝΗΘΩΣ 50ΑΡΗΔΕΣ
Βρίσκουμε τον Χαλίντ που δέχεται να μας πει δύο κουβέντες παραπάνω για το «ψωνιστήρι» του πάρκου. Η προσωπική του ιστορία, πάνω κάτω ίδια με εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτών του. Εφυγε από τη Συρία την περασμένη άνοιξη και πέρασε μέσω Τουρκίας στην Τήλο.
Τότε όλη του η «περιουσία» ήταν κάτι λιγότερο από τρεις χιλιάδες ευρώ. Οταν έφτασε στην Αθήνα, το περασμένο καλοκαίρι, οι διακινητές τού είπαν ότι αυτά τα χρήματα θα έφταναν και θα περίσσευαν για να φτάσει μέχρι τη Γερμανία. Επρεπε όμως να περιμένει, να ακολουθήσει τη «διαδικασία» κι όταν τα πράγματα «χαλαρώσουν» να φύγει. Εμεινε με τον ξάδελφό του στον πρόχειρο καταυλισμό του Πεδίου του Αρεως.
Μετά για λίγες μέρες βρέθηκε στα στενά κάτω από την πλατεία Βικτωρίας, προωθήθηκε στο κλειστό γήπεδο του Γαλατσίου μέχρι τον Νοέμβριο και μετά… γύρισε στο πάρκο. Τα χρήματα τελείωσαν και η «εύκολη» λύση βρίσκεται στα σκοτάδια πίσω από θάμνους και παγκάκια… «Είμαστε εδώ κάποια παιδιά, ο πιο μεγάλος είναι 25», λέει. «Εδώ και τρεις-τέσσερις μήνες, όταν έφυγαν οι πιο πολλές οικογένειες και πήγαν σε άλλους καταυλισμούς, μείνανε κάποιοι γιατί έχει δουλειά…» συμπληρώνει. «Δεν το κάνουν κάθε βράδυ, αλλά σίγουρα 3-4 φορές τη βδομάδα.
Ερχονται κύριοι, συνήθως πάνω από 50 χρόνων, κάνουν μια βόλτα και γίνεται η δουλειά. Στην αρχή έρχονταν με τσάντες που είχαν κάποια τρόφιμα, έτσι για κάλυψη πιο πολύ…». Ο Χαλίντ μάς αφήνει μόλις πλησιάζουν δύο νεαροί. Τους λέει κάτι στη γλώσσα τους κι απομακρύνονται όλοι μαζί.
ΑΒΑΤΟ ΤΟ ΠΑΡΚΟ
Ο Μανώλης Μπαχλιτζανάκης μένει μόλις 50 μέτρα από το Πεδίον του Αρεως και χαρακτηρίζει στη «Freddo» την κατάσταση τραγική! «Είναι ένας παράδεισος που έχει μετατραπεί σε κόλαση! Γίνονται εγκληματικές πράξεις μέσα στο πάρκο. Ναρκωτικά, παράνομη πορνεία γυναικών και ανδρών, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Το πιο εγκληματικό όμως από όλα είναι η αδιαφορία των αρμοδίων!» δηλώνει. Στο ίδιο μήκος κύματος και η κ. Μαίρη που ζει στη Μαυρομματαίων. Μας μιλά για τις τραγικές συνθήκες που επικρατούν: «Το πάρκο είναι άβατο πλέον! Γεμάτο ναρκομανείς και μετανάστες που εκδίδονται! Δεν μπορούμε να καθίσουμε ούτε σε ένα παγκάκι διότι είναι κατειλημμένα. Είμαστε στα όριά μας. Η Περιφέρεια αδιαφορεί».
Οργισμένος είναι και ο περιπτερούχος επί της οδού Μαυρομματαίων, ακριβώς δίπλα από την κεντρική είσοδο του Πεδίου του Αρεως. «Θα πάρουμε πιστόλια στο τέλος! Μας έχουν διαλύσει, δεν έχει μείνει άνθρωπος στην περιοχή που κάποτε ήταν το διαμάντι της Αθήνας. Ολα είναι ξενοίκιαστα, έχουν παρατήσει εδώ πρόσφυγες και μετανάστες για να κρύψουν τους εμπόρους ναρκωτικών και τη διακίνηση», μας λέει συμπληρώνοντας: «Είναι σχέδιο για να ξεπέσει η περιοχή και να την αγοράσουν σε λίγα χρόνια τσάμπα…».
Η πορνεία ανθεί στο πάρκο και τα θολά μάτια ναρκομανών, αστέγων και μεταναστών, που το στομάχι τους φωνάζει από την πείνα, «λάμπουν» μέσα στο σκοτάδι. Την άτυπη πιάτσα πορνείας που έχει δημιουργηθεί έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν και τουρίστες, οι οποίοι φαίνεται πως ανακάλυψαν μια μικρή «Ταϊλάνδη» στο κέντρο μιας δυτικής πρωτεύουσας. Αν και το πάρκο υπάγεται στην Περιφέρεια, ο Δήμος Αθηναίων όταν χρειάζεται, βοηθάει έμπρακτα.
«Το Πεδίον του Αρεως είναι ένας πνεύμονας πρασίνου που αξίζει να γίνει επίκεντρο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας. Αν και δεν ανήκει στην αρμοδιότητα του Δήμου Αθηναίων, συμβάλλουμε όταν μας ζητείται για την καθαριότητα και τη φροντίδα του», υποστηρίζει ο Γιώργος Αποστολόπουλος, αντιδήμαρχος Πρασίνου. Για την… ιστορία μόλις 5 χρόνια πριν, η ανάπλαση του πάρκου κόστισε 9,6 εκατομμύρια ευρώ.