Ως νεοι τότε ένοικοι της πολυκατοικίας σχετικά, καθώς κοιμόμασταν μεσημέρι ,ακούμε ουρλιαχτά από το κάτω διαμέρισμα – «Σκοτώνουν τον άντρα μου, βοήθεια»
Την ίδια στιγμή χτυπά το κουδούνι της πόρτας μας ο γιος της οικογένειας κάτω μαινόμενος, χωρίς καθόλου δισταγμό κι πάει κάτω ο πατέρας μου να δει τι συμβαίνει λέγοντας στον γιο «πάμε κάτω να δούμε τι εχεις κανει…» αντικρίζει τον πατέρα της οικογενείας με αίματα στο κεφάλι πολύ χτυπημένο σε ημι-λιπόθυμη κατάσταση.
γράφει η *Μπουζουνοπούλου Μαρίνα – Πολυξένη (φοιτήτρια Νομικής)
Οι φωνές να συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, ευτυχώς, όμως, επιστρέφει ο πατέρας μου στο σπίτι μας, περιγράφει την προαναφερθέν εικόνα και κάνει την 1η κλήση στην Άμεση Δράση.
«Δίνω σήμα στο περιπολικό, έρχεται», λέει ο αστυνομικός του κέντρου επιχειρήσεων. Παιρνούν 10 λεπτά πουθενά περιπολικό, καλεί ξανά η μητέρα μου μιας που ο μαινόμενος κύριος έχει χαράξει ήδη την πόρτα μας με κατσαβίδι, εκσφαινδονίζει τα γύψινα που ξεκολλά απ’ τον τοίχο και τις μπουμπουνιέρες του γάμου της αδελφη του, πετά επίσης τις πήλινες μεγάλες γλάστρες από κάτω και σπα αυτοκίνητα στην γειτονιά.
Σηκώνονται γαμπρός, νύφη και πεθερικά και γίνονται μπουχος, μαζί με τα παιδάκια του πάρκου πετούσε τα αντικείμενα με στόχο την αδελφή του έφευγε, αντιλαμβάνεται ότι η μητέρα του είναι στο διαμέρισμα του ισόγειου μαζί με την κοπέλα που το νοικιάζει, κατεβαίνει και σπάει την πόρτα του διαμερίσματος της με τον πυροσβεστήρα, την πόρτα της πολυκατοικίας και επιτέλους έρχεται η αστυνομία να σώσει μετά από 5 κλήσεις και αφού αναφερθεί ότι κινδυνεύει η ζωή μας, επιλήφθηκαν οι αστυνομικοί άρτια.
Το πρόβλημα είναι ότι το περισσότερο που έχει μείνει ως κρατούμενος είναι 2 μέρες έγκλειστος και υπογράφουν οι γονείς, επίσης ψυχικά άρρωστοι και τον βγάζουν για να μην λέμε για το γιο που έχει διαγνωστεί όντως με σχιζοφρένεια.
Τα επεισόδια είναι καθημερινά, άλλα πιο ήπια και άλλα το ίδιο σοβαρά με το παραπάνω, ενώ μέσα στην εβδομάδα θα έχουμε μια σύσταση και ένα αυτόφωρο σίγουρα.
Συγχαρητήρια στον αστυνομικό για την ψυχραιμία του την τελευταία φορά!
Ποιος εισαγγελέας είναι αυτός που κρίνει τους γονείς του ικανούς να τον βοηθήσουν;
Ποιος αρμόδιος ανεύθυνος θέτει αστυνομικούς και πολίτες σε κίνδυνο την ίδια ώρα;
Το κέντρο επιχειρήσεων της ΕΛ.ΑΣ. δίνει σωστές πληροφορίες στα στελέχη για το συμβάν;
Επιτέλους, εν έτη 2024, ας σεβαστεί η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ το ανθρώπινο δυναμικό της
Να αναλάβουν να διαμορφώσουν μια πιο απαιτητική ψυχοτεχνικά και σωματικά εκπαίδευση για τα μάχιμα στελέχη, να τους εξοπλίσουν. Είναι ανεπίτρεπτο να τα βάζουν όλα από την τσέπη τους, ακόμη και οι εκπαιδεύσεις γίνονται με δικά τους έξοδα πολλές φορές ΔΕΝ γίνεται η υπηρεσία αυτή να στέκεται από το φιλότιμο και την αγάπη κάποιων στελεχών για το λειτούργημα τους!
Ξυπνήστε. Πουθενά άλλου στον κόσμο δεν επικρατούν οι ίδιες συνθήκες εργασίας για τους αστυνομικούς και δεν είναι εμφανή στους πολίτες.
Κλείνοντας, η ασέβεια στα πρόσωπα των αστυνομικών απ’ συμπολίτες μας καλά κρατεί και βάση στατιστικών στοιχείων τα τελευταία χρόνια διακρίνεται αύξηση των υποστηρικτών του αντιεξουσιαστικού χώρου που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν μειοψηφία και δεν θα ξεχωρίσαμε οι πολίτες που αγαπούμε τα σώματα ασφάλειας και ειδικότερα την αστυνομία
Με θλίβει απίστευτα το γεγονός ότι ξεχωρίζουμε «όσοι σφίγγουμε τα χέρια των αδελφών μας» διότι κατά κύριο έχουμε όνειρο να στελεχώσουμε κάποιο σώμα ασφάλειας ενώ θα έπρεπε ο σεβασμός στους κρατικούς φορείς να ήταν ένας βασικός κανόνας για την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας μας και όχι η πολιτεία να φτάνει να θεωρεί ηρωικές τέτοιου είδους πράξεις και όχι απλά ανθρώπινες, καθημερινές κινήσεις…
Για να κοιμόμαστε ήσυχοι παίζουν την ζωή τους κάποιοι κορόνα – γράμματα ενώ αρκετοί έσβησαν εν ώρα καθήκοντος!
Συμπολίτες μου, αλλάξτε νοοτροπία και αρμόδιοι αναλάβετε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τις ευθύνες σας και ανασυγκροτηθείτε!
Τα ίδια σκηνικά εκτυλίσσονται μέχρι σήμερα!
* Η Μπουζουνοπούλου Μαρίνα – Πολυξένη είναι φοιτήτρια Νομικής, ΑμεΑ παραπληγική, με αληθινή αγάπη και σεβασμό για την Ελληνική Αστυνομία. Ονειρό της είναι να ενταχθεί στους κόλπους της Αστυνομίας, ενώ κάνει μεγάλο αγώνα για να αποδεχθούν οι Αρμόδιες Αρχές, άτομα ΑμεΑ στα Σώματα Ασφαλείας
Θεωρώ πως ο αποκλεισμός των Ατόμων με Αναπηρία από τις στρατιωτικές σχολές είναι αναχρονιστικός και άδικος για εμάς. Θέλουμε ίσες ευκαιρίες στην πράξη και μπορούμε να προσφέρουμε τα μέγιστα και στον τομέα αυτό, σε τμήματα και υπηρεσίες γραφείου.
Ωστόσο γνωρίζω και συμφωνώ στο ότι δεν πρέπει να διαχωρίζουμε την θεωρητική από την πρακτική εκπαίδευση, διότι το προσωπικό αυτών καλείται να ανταπεξέλθει όλες τις απαιτήσεις της πολιτείας.
Δεν είναι πρέπον όμως η πολιτεία να «καταδικάζει» ανθρώπους που κατέχουν όλα τα απαραίτητα προσόντα να βοηθήσουν ενεργά σε στιγμές «κρίσης», να εκτελούν πάρα την θέληση υπηρεσία γραφείου έστω και για μια βραδιά, ή γιατί να υπολειτουργούν τα γραφεία μέρες που το προσωπικό επιφυλακή ενώ αντίθετα αυτό που οφείλει η πολιτεία σε όλους μας ανεξαιρέτως είναι να λειτουργούν τα πάντα!
Ένας τρόπος να επιτευχθεί μια πιο σωστή λειτουργία είναι να εντάξει και τα ΑμεΑ με πρόγραμμα φοίτησης που θα περιλαμβάνει εξολοκλήρου εκπαίδευση ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε υπηρεσίες γραφείου, ώστε και εμείς με την να μπορέσουμε προσφέρουμε εκεί που αγαπά ο καθένας, χωρίς όμως να υποστούμε κάθε ίδιους αυθαιρεσία των δικαιωμάτων όντας ανάπηροι.
Άλλωστε ποτέ κανένας άνθρωπος από μας είτε με κινητικά προβλήματα, είτε με απώλεια όρασης ή ακοής δεν έχει πρόθεση να υποβιβάσει το έργο των σωμάτων ασφάλειας αλλά ο απώτερος σκοπός μας είναι να το διευκολύνουμε διότι το σεβόμαστε και το εκτιμούμε . Καλείται το κάθε σώμα ξεχωριστά να αναδιοργανώσει τον πίνακα νοσημάτων και βλαβών, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε χιλιάδες προβλήματα και αντί να μειώνονται, αυξάνονται!
Προσωπικά βάση της διάταξης που εντάσσεται στον Γενικό Πίνακα Παθήσεων Νοσημάτων και Βλαβών του Π.Δ. 11/2014 (ΦΕΚ 17/Α/29-01-2014) αδυνατώ να εισαχθώ στις σχολές Αξιωματικών ή Αστυφυλάκων της Ελληνικής Αστυνομίας, κάτι που διακαώς από μικρή επιθυμούσα και ήταν η κινητήριος δύναμη στον καθημερινό αγώνα μου!
Σεβόμενη λοιπόν πρώτη εγώ το σπουδαίο, βαρυσήμαντο και πολυετή έργο όλων των σωμάτων ασφαλείας, σας διαβεβαιώνω για ακόμη μια φορά ότι δεν επιθυμώ να αναλάβω κάποιο πόστο στο οποίο δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω, φέρνοντας πιθανόν σε δυσμενή θέση τους συμπολίτες μου και το αστυνομικό προσωπικό, ίσα ίσα αγαπώ τόσο το λειτούργημα του αστυνομικού και έχω μάθει όπως όλα τα ΑμεΑ να αγωνίζομαι για το παραμικρό, από πολύ μικρή ηλικία και έχω κουραστεί εδώ και 16 ΧΡΟΝΙΑ να ακούω από τους αρμόδιους φορείς «δεν μπορείτε»! Φτάνει επιτέλους, θέλουμε να προσφέρουμε μέσα από τα σώματα ασφάλειας!
Έχοντας περάσει άνετα χρόνια που αναφέρθηκε στα ΜΜΕ η δίκη περίπτωση ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων μιας που η τοποθέτηση χαρακτηρίστηκε από πολλούς ουτοπική μέσα στον κυκεώνα ζητημάτων που καλούμαστε ως ΑμεΑ να φέρουμε σε πέρας και φτάνουμε 2024 όσοι αντιπαρατίθενται να ναι αυτοί που δημιουργούν τα καθημερινά προβλήματα και στην τραγική ειρωνεία μιλαμε για «αναμονή» στο τηλεφωνικό κέντρο της ΑΔ ενώ έχω αναφερθεί πολλάκις και ποικιλοτρόπως στην αναγκαιότητα ένταξης των ΑμεΑ στην ΕΛ.ΑΣ, μιας και με την παρουσία τους θα ενισχυθούν άμεσα νευραλγικές υπηρεσίες στις οποίες παρατηρείται υποστελέχωση, όπως είναι για παράδειγμα το τηλεφωνικό κέντρο.
Αξίζει να σημειωθεί επίσης σε κάθε επικοινωνία που είχα με τους αρμόδιους φορείς τους τόνισα την πρόθεση μου για εθελοντική εργασία και πάλι φυσικά δεν έγινε δεκτό λόγο του καταστατικού του σώματος…